Så køyrde me. Utan å sjå oss tilbake. Utan å kjenna etter. Svinga til venstre. Og køyrde. Lenger og lenger vekk.
-Eg synes eg kjenner eit spark, sa ho.
Eg kikka i spegelen. Den grå fjorden der bak var allereie borte. Snøføyk virvla opp bak tilhengaren på bilen. Motoren summa jamnt. Dekka buldra over ein og annan issvull. Det var grått og overskya. Ljoset viste at det var sein vinter og ettermiddag. Eg såg framover, slik eg burde gjera. Lier med snø og spredt fjellbjørk. Ei islagt elv som snoa seg gjennom landskapet.
Ein stad der framme blinka det. Eg sakka på farten. Vegen var sperra av to redningsbilar. Ute i grøfta låg ein trailer. Redningsbilane prøvde å dra den opp, men klarte det ikkje. Det stansa fleire bilar bak oss. Ei kvinne gjekk fram og gjorde teikn til at eg skulle rulla ned vindauget.
-Det er nok glatt her, sa ho.
-Jo, sa eg.
Det var slik dei gjorde her. Snakka med framande som om me var gamle kjente.
-Dette kan ta tid. Eg trur eg vil snu og køyra den andre vegen.
Ho nikka og gjekk tilbake. Starta bilen og snudde. Eg kunne sjå at ho var ein røynd sjåfør. Men eg ville venta og sjå. Kanskje dei i redningsbilane tok ein pause snart og slapp oss forbi. To tynnkledde unge gutar gjekk ut av ein buss og fram ved sida av bilen vår. Dei gjekk eit skritt. Og så eit kort og prøvande. Og så eit lite skritt til slik at dei stod framfor bilen vår. Dei smilte til kvarandre. Hadde sikkert fått beskjed om å ikkje gå lenger. Og så gjorde dei det. Gjennomførte sin eigen, vesle protest mot autoritetane.
Det byrja å skje noko. Wairane blei løsna. Svart røyk spydde ut frå redningsbilane då dei ga gass. Så flytta dei seg. Slapp oss forbi.
Det byrja å mørkna. Me kryssa ei bru. Og brått fann me oss utanfor landet. Og inne i eit nytt. Til meir snø. Og endå meir skog.
Ho såg ned på magen. Smilte. Såg bort på meg.
-Kan me ikkje berre stansa for kvelden? Eg er sliten.
Eg såg på klokka. Sju. Men ei kvinne måtte lydast i ein situasjon som denne. Me kom ut av skogen og til ein tettstad. Eg blinka inn til eit hotell. Fann ein stad der det var plass til både bilen og tilhengaren. Skrudde av motoren. Opna døra og gjekk svimmel ut. Kjende den kalde innlandslufta.
-Eg synes eg kjenner eit spark, sa ho.
Eg kikka i spegelen. Den grå fjorden der bak var allereie borte. Snøføyk virvla opp bak tilhengaren på bilen. Motoren summa jamnt. Dekka buldra over ein og annan issvull. Det var grått og overskya. Ljoset viste at det var sein vinter og ettermiddag. Eg såg framover, slik eg burde gjera. Lier med snø og spredt fjellbjørk. Ei islagt elv som snoa seg gjennom landskapet.
Ein stad der framme blinka det. Eg sakka på farten. Vegen var sperra av to redningsbilar. Ute i grøfta låg ein trailer. Redningsbilane prøvde å dra den opp, men klarte det ikkje. Det stansa fleire bilar bak oss. Ei kvinne gjekk fram og gjorde teikn til at eg skulle rulla ned vindauget.
-Det er nok glatt her, sa ho.
-Jo, sa eg.
Det var slik dei gjorde her. Snakka med framande som om me var gamle kjente.
-Dette kan ta tid. Eg trur eg vil snu og køyra den andre vegen.
Ho nikka og gjekk tilbake. Starta bilen og snudde. Eg kunne sjå at ho var ein røynd sjåfør. Men eg ville venta og sjå. Kanskje dei i redningsbilane tok ein pause snart og slapp oss forbi. To tynnkledde unge gutar gjekk ut av ein buss og fram ved sida av bilen vår. Dei gjekk eit skritt. Og så eit kort og prøvande. Og så eit lite skritt til slik at dei stod framfor bilen vår. Dei smilte til kvarandre. Hadde sikkert fått beskjed om å ikkje gå lenger. Og så gjorde dei det. Gjennomførte sin eigen, vesle protest mot autoritetane.
Det byrja å skje noko. Wairane blei løsna. Svart røyk spydde ut frå redningsbilane då dei ga gass. Så flytta dei seg. Slapp oss forbi.
Det byrja å mørkna. Me kryssa ei bru. Og brått fann me oss utanfor landet. Og inne i eit nytt. Til meir snø. Og endå meir skog.
Ho såg ned på magen. Smilte. Såg bort på meg.
-Kan me ikkje berre stansa for kvelden? Eg er sliten.
Eg såg på klokka. Sju. Men ei kvinne måtte lydast i ein situasjon som denne. Me kom ut av skogen og til ein tettstad. Eg blinka inn til eit hotell. Fann ein stad der det var plass til både bilen og tilhengaren. Skrudde av motoren. Opna døra og gjekk svimmel ut. Kjende den kalde innlandslufta.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar