Det var seint då eg tok bussen heim igjen. Eg såg på landskapet som segla forbi bussvindauget nok ein gong. Det hadde ikkje endra seg særleg sidan sist.
-Det er litt middag på kjøkkenet, sa kona då eg kom inn døra. Eg fann fram maten. Den var kald.
-Korleis går det, spurte eg.
Ho låg på sofaen med ein diger ballong av ein mage over seg.
-Eg ligg berre og ynskjer at eg kunne fått dette overstått, svara ho.
Eg putta ei kald pølse i munnen.
Det var nyhende på fjernsynet. Ein bank var blitt rana i den store byen. Det hadde byrja å bli ein vane. Kriminaliteten hadde hatt ein dramatisk auke, sa dei. Eg lurte av og til på om det ville vera lurt. Å alltid ha alle lysa i huset vårt slukka om natta. Så kunne ingen sjå oss. Men samstundes kunne kanskje nokon tru at huset var tomt. Og prøva å gjera innbrot. Synleg eller usynleg. Kva ville vera det beste? Dersom eg skulle følgja magekjensla, altså mi magekjensle, så ville eg vera usynleg. Så dermed ville nok alle lysa bli slukka i natt òg.
Det var ei ny sak. Om den store sjukdomen. Fleire og fleire blei smitta. Nokre hadde døydd.
-Herregud, sa kona. -Det der kan bli skummelt for barnet vårt som kjem snart. -Du må passa på så du ikkje blir smitta, du som er ute blant så mykje folk.
Eg stakk gaffelen inn i ein potet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar