Harmageddon

Det kom i bølger. Buldrande. Brakande. Heile skjukehuset rista og skaka. Så roa det seg litt ned. Ho pusta. Fort. Så bygde det seg opp igjen. Handa hennar greip tak i t-skjorta mi. Ho reiv og sleit. Fillerista meg. Brølte.

-Du må opna opp meir, sa ei sjukesøster og ville brekka knærne hennar meir frå kvarandre.
-Det går ikkje, sa eg. -Ho har bekkenløysing.
Det heile verka umogleg. To krefter i vill kamp. Om det skulle gå inn eller ut.
-Korleis går det, spurte ho, innimellom pustepausane.
-Det går betre nå, sa eg og prøvde å smila. -Du er flink. På den siste, der gjorde du det bra.
Ho skar i ei grimase.
-Kom igjen, sa ei sjukesøster. -Nå pressar du alt du kan.
Ho kneip igjen augene. Satte på trykket.
-Hnng-g-g-g-g-g.....
Eit glas med vatn på nattbordet byrja å vibrera. Senga rista litt. Veggene byrja å knirka. Asfalten på parkeringsplassen utanfor slo små sprekker. Like ved der bilen vår stod. Vinden bles opp. Segla over tretoppane. Fekk skogen til å mumla uroleg. Bølgene uti havet byrja å reisa seg. Sola sprakk ut i fleire, små eksplosjonar. Galaksen spant raskare. Universet....trakk seg saman...det kunne bli eit nytt, stort smell...det kunne skje nå....
-g-g-g-g-g-g-gAAAAAAAAAAAAAAAAAAAhhhhhhhhhhh.......
-Eg kunne sjå hovudet så vidt, sa ei sjukesøster. -Men der smatt han jammen meg inn igjen.
Korleis skulle dette gå? Det var umogleg. Mot slike krefter måtte til og med ho gi opp.
-Korleis var det nå, spurte ho og pusta.
-Jo, nå var det veldig bra, sa eg. -Denne gongen var du kjempeflink....
-Du må jobba meir, sa sjukesøstera. -Press alt du kan, neste gong. Det nyttar ikkje med slik smågreier. Viss ikkje, må me kanskje halda på i fleire timar.
Så bygde det seg opp igjen.
-Hm-hm-hm-hm-hm....
Eg hadde flytta meg ned, og hjalp til med å halda eine kneet hennar oppe. Såg om det kom noko. Men kunne ikkje sjå noko.
-Kom igjen nå, sa sjukesøstera. -Nå pressar du.
Kom igjen, tenkte eg. For guds skuld! Press! Press...press...