Utvegen

Ho trakk pusten. Djupt, djupt. Så djupt som eg aldri trudde det gjekk an å trekka den. Så bles ho opp to store hamsterkinn. Overtenna beit seg fast i underleppa. Augene igjenknytte. Hendene hennar kvitna då dei knytte seg rundt to handtak. Ho spente heile kroppen. Andletet hennar blei raudare og raudare. Til det var blodraudt. Nei, blåraudt.

Det var i den augneblinken at eit lyn slo ned i meg. Det varte berre nokre sekund. Men innanfor dei sekunda opna det seg ei...ei openbaring. Med eitt kunne eg sjå det. Kva som var opphavet til alt. Ei stjerne hadde vakse seg så stor at den til slutt eksploderte. Så sterkt at det danna seg eit svart hol. Som saug inn i seg alt liv ikring seg. Men som etterkvart skapte noko nytt. Ein ny galakse blei sakte danna, med milliardar av nye stjerner. Ei evig veksling mellom død og liv.
Jordkloden vår driv og balanserer på ein knivsegg. Stjerna vår skal berre veksa litt. Og den vil gi oss dødeleg varme og energi i staden for det livet den gir i dag. Men fordi jorda er plassert akkurat der den er plassert, får ho sånn passe med varme og energi, enn så lenge. Små og store meteorar susar forbi oss. Det skal berre til ein passeleg stor ein, for å utsletta det meste på kloden. Men fordi andre planetar er plasserte der dei er plasserte, så tar dei imot det meste av meteorane. Vernar oss. Enn så lenge. Kloden er som eit egg. Eit tynt skal utanpå, og kokande sydande masse inni, som sprenger på for å koma ut. Nokre gonger kjem det ut litt. Men stort sett berre litt. Enn så lenge.
Livet. Det kjempar om å ha ein plass. Og opphavet til livet. Det er i denne kvinna. Det er kvinna som gir liv. Som vernar om det mot alle farer. Mot atomvåpen og forureining. Det skal berre ein finger på ein knapp til. Så er alt utsletta. Det er berre litt meir gift som skal til. Så har me ikkje meir å pusta i. Kvinna vernar om barnet så godt ho kan. Mot soldatar som valdtar, kidnappar og drep. Ho arbeider og slit, dagen lang for å få endane til å møtast. Medan mannen spelar kort og drikk opp det vesle dei hadde. Ho ofrar alt. Gir ei endelaus omsorg som livet er avhengig av for å eksistera. Og det ho får igjen er evig smerte. Tallause menstruasjonar, migrene, uro, valdelege, maktsjuke menn, bekkenløysing, fødslar som gir ein slik ursmerte langt inn i den innerste margen. Og barn som til slutt drar frå henne, utan takk for det ho har ofra.
Alt dette. Såg eg i det blåraude andletet. Kva hadde ikkje ho ofra? Korleis hadde ho ikkje streva seg fram gjennom livet? Tynt kroppen gjennom ein jungel. Pressa seg fram gjennom trange irrgangar. Av makt og negative ladningar. Og likevel. Var ho i stand til å gi frå seg eit hav av kjærleik og omsorg. Som ga henne ei så enorm kraft.
-Nå trur eg det skjer noko her, sa sjukesøstra med eitt.