Kveldstankar

-Så fint det er, sa ho.
Ho hadde kome ut på verandaen. Stod og såg utover.
-Var den bra, den engelske krimmen, spurte eg.

-Pff, svara ho. -Eg veit at du ikkje likar den serien. Men eg synest nå den er bra, ja.
Eg såg opp på henne. Kroppen hennar hadde forma seg mjukt og fint etter fødselen. Augene hadde fått nokre nye, vakre linjer.
Dette universet av ei kvinne.
Kveldssola lyste med eitt opp ein siste augneblink før ho forsvann i horisonten.
Eg vakna litt.
-Kva er det du tenkjer på, spurte ho.
-Ingenting, svara eg.
-Særleg, sa ho.
Eg pusta tungt. Såg ei stund mot den mørknande himmelen.
-Det er litt vanskeleg å forklara, sa eg.