Ved middagsbordet

Ettermiddagssola blinka mellom trea. Skuldrene verka av den tunge ryggsekken. Eg pusta over sykkelen på den harde landevegen. Ein bil kom bak og pressa seg mellom meg og ein møtande bil.

Eg snudde inn på grusvegen mot huset. Fuglane sang lystig. Ein bris leika seg rundt meg. Ryggen var varm og sveitt då huset ynskte meg velkomen.

Inne i huset lukta det middag. Eg reiv av meg den våte t-skjorta, fann ei ny. -Heeeiii, ropte sonen. Han sprang opp frå nokre leiker, la armane rundt meg og klemte hovudet inn til magen min. Kona kikka ut frå kjøkenet og smilte. -Hei, sa ho. -Hei, svarte eg og ga ein liten klem. Eg tok ut matvarene frå ryggsekken og la dei inn i kjøleskåpet.

-Korleis var det på jobb i dag, spurte ho ved middagsbordet.

-Som vanleg, svarte eg.

-Korleis då?

-Nei, det skjedde ikkje noko spesielt, berre det vanlege.

Det vart stille rundt bordet. Den vesle guten greip ei avskoren pølse med handa og stappa den i munnen. 

Gaflar dunka mot tallerkenar. Pølser og potetstappe. Maten fylte opp den tomme kroppen min.

-Du har ikkje spurt meg korleis eg har det, sa ho.

-Hm?

-Eigentleg spør du aldri korleis eg har det.

-Det gjer eg vel, sa eg.

-Nei, nestan aldri. Eg har sagt det til deg før. Men det hjelper ikkje. Du bryr deg ikkje om korleis eg har det.

-Joo. Korleis har du hatt det i dag, då?

-Den kom litt seint, sa ho.

Ho vende hovudet mot tallerkenen og putta litt potetstappe i munnen. Eg såg på henne.

-Har det skjedd noko, spurte eg.

Ho la frå seg gaffelen og såg bort på sonen vår. Han la handa ned i noko potetstappa og smurte det rundt munnen. Andletet hennar vende tilbake. Ho støtta hovudet i handa og såg ned i bordet.

-Du skjønar ikkje, sa ho. -Du skjønar verkeleg ikkje korleis det er å miste eit barn.