Djupare inn

Han, den bortkomne var med på turen. Det var ikkje så ofte eg såg han. Men denne gong var han med og traska innover. Han sa ikkje så mykje. Det gjorde ikkje eg heller.



Me gjekk oppover i terrenget. Prøvde å finna eit utsiktspunkt. Men uansett kor me gjekk, så såg me berre skog rundt oss. Skog og atter skog.
Me gjekk ned eit dalsøkk. Trea blei større og kraftigare. Me fann ei samling med steinar. Ein stad med eit skilt som viste at staden hadde eit namn. Her måtte det ha budd folk ein gong for lenge sidan. Eg byrja å sjå nyansar i skogen. Trea, fargane, lydane og lukta kunne endra seg etterkvart som me gjekk.
Me kom fram til eit lite tjern. Mosen gynga under beina våre. Me kasta oss uti det kalde vatnet.