Han var stille der bak medan me køyrde. Sat i eit nytt og sikkert barnesete. Kona mi sat òg bak. Var stadig og sjekka om alt var i orden. Det var så vidt eg fekk henne ut av sjukehuset. Først ville ho skifte bleie. Så gi han meir melk. Så skifte bleie igjen. Så gi meir melk igjen. Slik haldt ho på.
Men nå var me på veg. På sida av vegen var det tomme kornåkrar. Slitte hus. Plenar med haustløv. Og eit bleikt, kaldt ljos.
Me kom fram til huset vårt. Det smilte venleg. Eg stoppa motoren.
-Vent med å opna bildøra, sa ho. -Eg må kle på han først.
-Det er jo berre fem meter til husdøra, sa eg.
-Han må ikkje bli kald, sa ho. -Vent litt.
Ho kledde på han. La eit teppe rundt han. Så trakk ho pusten. Opna raskt døra på bilen. Haldt han tett inntil kroppen. Skunda seg bort til husdøra og smatt inn. Eg byrja å bera inn på barneutstyr og diverse. Huset rista litt på seg i spaning. Alt var klart for det nye familiemedlemmet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar