Huset i skogen

Me svinga til slutt av. Klarte å slita oss laus frå trailarar, salt og søle. På denne vegen til Helvete.
Historia vår kunne ha blitt ganske annleis om me hadde fortsatt på den vegen. Men det var ikkje dit me skulle.

Vegen blei smalare og meir svingete. Trafikken ikkje så tett. Me steig oppover i terrenget. Det byrja å mørkna igjen. Me var slitne. Leita etter ein stad å overnatta. Men dette området var øde. Skilt med overnatting var malt over. Stengt. Så køyrde me vidare. I mørk, tett skog. Ingen menneske. Ingen andre bilar. Kanskje dei alle hadde tatt inn på den store vegen.
-Eg må få ein stad å sova snart, sa ho. -Du må finna noko.
Eg køyrde vidare. Men desto lenger eg køyrde, desto tettare blei skogen. Mørket blei svartare. Me sveva i eit ingenmannsland.
Men så. Ein stad der framme var det noko lys. Og så opna det seg. Ein diger treokse stod der, staut og rank og ynskte oss velkomen. Det var natt og ingen folk i gatene. Me svinga rundt omkring og leita. Så fann me Hotell Oksen.
Det var merkeleg stille i bilen då eg slo av motoren. Eg kunne høyra pusten min. Og hennar.
-Du må bæra bagasjen, sa ho. Eg klarer ikkje.
Ein søvnig resepsjonist skulle akkurat til å stenga. Men dei hadde eit rom. Det var støvete og slitt. Men det var eit rom.
Neste dag kunne me sjå kva som gøymde seg bak mørket. Små, raude og velstelte hus. Fine hagar. Sola skein i snøen. Me hadde fått nye krefter. Eg ga gass.
Me køyrde ut av landet og inn i vårt eige. Me nærma oss. Vegen var holete og ekstra smal. Men nå nærma det seg. Me svinga inn på ein grusveg. Innover ein skog. Og der stod det nestan einsamt. Huset i skogen.