Eg såg rundt meg. På lyse vegger. Ettermiddagsmørket som ei ensleg lyspære ikkje klarte fortrengja. Eg gjekk utanfor til den kjølege lufta. Til tung, våt snø. Det stod nokre lykter ute i hagen. Som fekk nokre snøfnugg til å skina når dei dala ned. Der var det nokre prydbuskar. Det var så stille. Berre klangen av litt hundeglam langt borte i skogen ein stad. Huset stod nestan åleine inne i skogen. Det var noko trygt ved at det låg slik. Bortgøymd og fredeleg. Det var ikkje det at huset var så spesielt. "Pent" var det beste ordet eg kunne koma på. Her og der var det brukt moderne snarvegar. Eg såg eit og anna eg gjerne kunne tenkja meg annleis. Men når me først måtte flytta. Så kunne me like gjerne flytta hit. Eg kjende på meg at me nok kom til bli vener. Huset og eg.
Selgjaren ga oss nøklane. Tok oss i hendene. Takka for handelen. Så drog han.
Eg satte meg på ei eske. Ho såg på meg. Smilte. Gjekk bort til meg. Klemte hovudet inn mot magen sin. Det gjorde godt for hovudet mitt. Å endeleg få kvila slik inn mot den varme og mjuke magen hennar.
Der dukket du opp igjen. Med ujevne mellomrom har jeg vært innom varangertankar og sett etter liv, rapport fra den nye verden. Men tankane var ikke lenger i varanger. Hyggelig å se at du har tatt tastaturet fatt igjen.
SvarSlettHelge L
Hei, Helge.
SvarSlettDet var hyggjeleg.
Det blir nok noko ujamnt med artiklar i denne historia òg. Men skal prøva å koma med noko nytt innimellom.
Hei. Godt å se at du er i sving igjen. Har også flytta fra Varanger. Best slik. Hils i huset og gratulerer så mye med lillebror.
SvarSlettHei, Regni. Lykke til du òg. Skal følgja med på bloggen din.
SvarSlett