Nye ting

Huset var tomt. Det var rett nok fullt av esker. Men det var tomt. Alt ein moderne familie måtte ha for å overleva. Det var ikkje der. Ikkje ein matbit. Ingen elektriske apparat. Ikkje ein stol å sitja på. Ikkje ei seng å sova i. Huset var eit tomt skal, der me ikkje ville overleva lenge.

Det var seint ettermiddag. Det hadde blitt mørkt. Og tåkete. Bilar kom imot med skarpe ljos. Eg streva med å sjå kor eg køyrde. Bilen og tilhengaren var tømt og var på vegen igjen. For å bli fyllt opp igjen. Me kom inn på ein diger motorveg. Alt blei større og større. Og raskare. Det var inn mot den store byen. Den største av dei alle. Me svinga av på halvvegen. Leita oss fram til den største bygningen eg nokon gong hadde sett. Det var kø. Det var så masse bilar overalt. Og folk. Og kjensla av å ikkje vita heilt kva me gjorde. Me snirkla oss framover i køen. Nestan ingen fann ein ledig parkeringsplass. Og for oss med tilhengar var det endå verre.
-Kan du ikkje berre finna ein ledig plass snart, spurte ho.
-Ti nå still, svara eg.
-Men så stopp nå vel her då, sa ho.
Så stoppa eg der.
Me kom inn i den enorme bygningen. Gud, hjelpe så mykje folk. Gravide kvinner og gravide menn. Alle slags folkeslag. Alle med handlevogner og stressa auge. Som gjekk i kø. Det var tydeleg. At denne bygningen var den ultimate testen for eitkvart samliv. Eg skyvde vogna framfor meg.
-Dette må me ha, sa ho. -Og dette.
Det var eit system. Men eg skjøna det ikkje. Det var nokre nummer. Me måtte bestilla nokre nummer. Men kor i helvete var dei nummera? Det var ein informasjonsskranke. Og det var ein kø framfor den. Det gjekk så pokkers seint. Det var sure andlet overalt.
-Eg er sliten, sa ho.
-Ja! Svara eg.
Det var min tur. Den unge jenta bak skranken stirra ekstra lenge på dataskjermen sin, innan ho vifta blikket sitt mot meg. Knokane mine var kvite av å halda på handlevogna.
-Eg må ha nokre nummer, sa eg.
-Her har du gjort heilt feil, sa ho. -Når du gjer ein slik feil, så blir det ditt problem som du må finna ut av sjølv.
-Men me har reist langt, og det er seint og eg er sliten, og me må ha ei seng, sa eg.
Ho pusta oppgitt.
-Prøv den køen der, sa ho og peika. Bak meg stod eit utolmodig, ungt og nyetablert par med gravide magar. Ho dirrigerte paret fram med blikket sitt. Eg snudde den tunge handlevogna mot den andre køen.
-Kan du ikkje skunda deg, sa ho.
Jo! sa eg.
Me hamna inn i ein hall. Varene stod stabla i fleire kilometer høge reolar. Eg hadde skreve mange nummer på ein lapp. Eg leita mellom radene etter nummera. Eg bladde i mange samankrølla papir. Eg løfta på varer. Handlevogna sklei unna. -Kan du halda vogna, sa eg. -Eg har vondt i beina, sa ho. -Men hald nå vogna, sa eg. Men vogna var for lita. Det var ikkje plass til alle varene. -Men kor fan er dette nummeret då, spurte eg. -Det er jo i den andre hallen, sa ho. -Men kvifor har dei eit slikt helvetes system, sa eg. -Ta det med ro, sa ho. -Eg tar det med ro når eg sjølv vil ta det med ro, sa eg. Me kom fram til rekkjer på rekkjer med køar, så langt auga kunne sjå. Eg leita etter den kortaste. -Men så gå nå berre der, sa ho. -Klapp igjen, sa eg. Me kom fram til kassa. Eg løfta på varer. Esker. Små og store ting. Det var så mykje. Det kom til å kosta mykje. Måtte me verkeleg ha alt dette her? -Du har nå aldri skjøna kva me eigentleg må ha, sa ho. Jenta i kassa haldt eit apparat mot varene. Det sa bip og det sa bip. Igjen og igjen. Og eg tenkte at herregud, dette kom til å bli dyrt. Eg tok fram visakortet. Men den utløysande lyden kom ikkje. Jenta bak kassa såg på dataskjermen sin. -De har ikkje nok pengar, sa ho. -Kva, sa eg. -Men me skal jo ha nok. Det stod mange bak oss som stirra på oss. Jenta måtte ta ein telefon, og så sa ho at ho hadde nokon som ikkje hadde nok pengar. Og så sa ho at me måtte ta bort nokre varer, og så måtte me stilla oss i ein ny kø. Eg drog to handlevogner ut på parkeringsplassen. Så fann eg bilen med tilhengaren.
-Du må ikkje berre gå i frå varene slik, sa ho. -Her er det folk som stjel frå slike godtruande typar som deg. Eg svara ikkje. Men lempa varene inn i tilhengaren. Kassar og esker. Blomevasar og telys. -Ver forsiktig, sa ho.
Me satte oss inn i bilen. Eg venta med å starta motoren. Ville få med meg det stille inne i bilen. Kjenna litt på om bilen kunne verna oss litt frå støyen der ute på parkeringsplassen.
Eg slo handflata i rattet.
-Satan i helvete! Dette gjer me aldri, aldri igjen, sa eg.
Ho såg bort på meg.
-Slapp av, sa ho. -Nå har me jo ei seng.
Så strakk ho fram ei hand og strauk meg over kinnet.