Morgon

Det var mørkt ute og stille inne. Tidleg på morgonen. Radioen summa i bakgrunnen. Resten av huset sov. Eg stod med brødkniven og skar nokre brødskiver til ein matpakke.

På radioen fortalte dei om korleis været skulle bli. Og kor det var stengte vegar for trafikken. Mannen som fortalte om trafikken hadde eit litt bråkjekt tonefall. Musikk. Litt bråkjekk den òg. Frå 80-talet. Så var det siste nytt. Om ein familie som var blitt overfallen. Nokon hadde berre gått rett inn i huset og bunde alle fast. Foreldre og born. Og så samla saman det dei fann av verdisaker. Og så berre gått i frå dei. Slike nyhende var det nestan kvar dag. Om nokon som var blitt overfallen.
Ein stad langt der framme. Langt forbi skog og åsar. Låg ein kreftsvult av ein stor by. Som summa og koka. Der alt gale skjedde. Folk som stjal, rana og drap.
På ein måte kjende eg meg trygg i dette huset inne i skogen. Det var ikkje så lett å finna. Dersom nokre av dei frå den store byen skulle dra ut på tokt og leita etter eit offer. Så skulle det ein del til før dei fann oss.
Samstundes. Så kunne det vera ein ulempe å ligga slik til. Viss nokon først fann oss, så kunne det vera vanskeleg å søka hjelp, når me låg så øde til.
Ein gong tidlegare på sommaren hadde nokon kome på døra for å selgja noko. Mannen hadde eit lite skriv som han viste, som fortalte at han hadde det ganske fælt og trong pengar. Eg hadde svara fort at me diverre ikkje hadde kontantar og lukka døra. Kva om denne mannen berre rekognoserte og la igjen spor til desse bandane i den store byen?
Eg kledde på meg og gjekk ut. Nokre hundar ula i det fjerne. Akkompagnert av skogsklangen. Eg gjekk ned til hovudvegen. Bussen pusta og stoppa. Så blei eg frakta mot den nye jobben.