Tussemor og tussefar

-Sjekka du at halane var godt bundne saman, spurte tussemor, der ho sat på stubben sin.
-Jada, svarte tussefar og satte seg. Han pusta tungt.

Vesletussen

Det var blitt seint på kveld hos skogstussane. Alle brørne, små og store hadde lagt seg. Nokre vrei seg litt. Nokre pusta tungt.

Mørke

Det mørkna. Så merkeleg mørkt på denne tida av året. Pusten reiv i halsen medan eg klatra oppover den bratte stien. -Åi-åi, sa han bak.

Retrett

Akkurat i det to av fingrane mine var på veg inn i munnen hans. Så skunda han seg til. Å svelgja. 

-Nei, ropte eg. -Nei, nei, nei!

Oppvaking

Han grynta.

Eg slapp alle lappane og sprang bort til han. Han låg fastspent i meisen og såg opp på trekronene. Eg løyste han så forsiktig eg kunne og satte han på fanget.

Korleis var luktene?

Eg snudde på lappen igjen. På andre sida var det blankt.
"Korleis var luktene?" Kven har skrive det? Til kven? Skrifta var nestan litt barnsleg. Lappen var liten og kvit. Den kunne ikkje vera så gammal. Var ikkje særleg prega av tida ute i ein skog.

Papirlappen

Kanskje eg skulle ta han med langt inn? Inn til det innerste? Eg hadde jo ennå ikkje vore der. Kanskje dette var rette tida?

Skogstur

-Kan du ta han med ut ein tur? Eg hadde så mykje å gjera.
Eg kledde på han. Han vrei seg som ein orm medan det stod på. Eg satte han opp i ein bæremeis og løfta han opp på ryggen.

"Daiapp" i morgonsol

Me satte opp døra til verandaen. Klar morgonluft og fuglesang strauma inn i stova. Grønt og nytt liv. Blå sommarhimmel. Brødet var nybakt. Kaffen nykokt. Til og med nykokte egg stod klare.

Draumelandet

-Jøss! Ligg du her og søv?
Eg rykka opp frå sofaen. Såg rundt meg. Sjefen sat på golvet og leika med nokre klossar.

Fjernt syn

Nokre menn stod på scenen og sang om at nokon fekk igjen pengar på skatten. Og brukte desse pengane på nye pupper. Så var det ein gammal mann som stod og sang saman med ei ung jente på ei strand.

Morgonsjokk

Eg sveva med lange hopp over den mjuke mosen. Laga små piruettar. Tok lett sats og flaut oppover langs furustammen.
Så kom eit brått og uventa skrik.

Kveldstankar

-Så fint det er, sa ho.
Ho hadde kome ut på verandaen. Stod og såg utover.
-Var den bra, den engelske krimmen, spurte eg.

Kveld

Eit år hadde gått. Og meir enn det. Den første skikkelege sommardagen hadde kome. Eg var seint heim frå jobb. Sjefen, som hadde nådd å bli endå meir sjef, låg og sov.

Samtalen

-Så det har altså skjedd, sa han. Det var ikkje reint lite.
Eg studerte hendene mine. Dei låg i fanget. Den eine tommelen skrapa mot neglen på den andre peikefingeren.

Heime

Han var stille der bak medan me køyrde. Sat i eit nytt og sikkert barnesete. Kona mi sat òg bak. Var stadig og sjekka om alt var i orden. Det var så vidt eg fekk henne ut av sjukehuset. Først ville ho skifte bleie. Så gi han meir melk. Så skifte bleie igjen. Så gi meir melk igjen. Slik haldt ho på.

Belønning

-Kan du henta litt saft, spurte ho.
Eg gjekk ut på kjøkkenet på sjukehuset og fant fram. Gul saft. Litt kake.
-Eg trur han har bæsja. Kan du skifte bleie på han?

Reparasjon

Ho låg bleik i senga. Sjefen låg og sov i ei lita seng med glasvegger. Lyset frå vindauget var haustvinterleg og bleikt det òg. Eg sat ved fotenden ved eit lite bord og togg på ei brødskive.
Sjukesøstra kom inn.

Ut

Han sklei ut med krum rygg og kraftige skuldre. Såg irritert og undrande rundt seg. Det kom nokre skrapande, små kråkelydar ut av han.
Du store Gud!
Det var han.

Utvegen

Ho trakk pusten. Djupt, djupt. Så djupt som eg aldri trudde det gjekk an å trekka den. Så bles ho opp to store hamsterkinn. Overtenna beit seg fast i underleppa. Augene igjenknytte. Hendene hennar kvitna då dei knytte seg rundt to handtak. Ho spente heile kroppen. Andletet hennar blei raudare og raudare. Til det var blodraudt. Nei, blåraudt.

Harmageddon

Det kom i bølger. Buldrande. Brakande. Heile skjukehuset rista og skaka. Så roa det seg litt ned. Ho pusta. Fort. Så bygde det seg opp igjen. Handa hennar greip tak i t-skjorta mi. Ho reiv og sleit. Fillerista meg. Brølte.

På veg

-Oooooooooooooooooooohhhhhhh........
Handa hennar hang fastlåst i handtaket på bilen. Kroppen hannar halvvegs sat, halvvegs låg i setet.
Vegen var mørk. Bilen summa jamnt.

Tida inne

Eg hadde stått opp igjen. Såg ut morgonvindauget. Det var ikkje mykje nytt å sjå.
Herregud! Å vera borte frå jobben ei veke innebar berre ein ting; Det låg eit hav av uferdig arbeid framfor meg.

Betre

Eg hadde overlevd. Og livet var ikkje så verst, i grunnen. Eg hadde vent meg til at jobben og resten av verda fekk segla sin eigen sjø. Det var ein rusande tanke. Å berre ta omsyn til seg sjølv.

Sjukare

Pusten. Den gjekk inn og ut. Først gjekk den inn. Og så strauma den sakte ut igjen. Og slik gjekk det. Taket låg over meg. Senga under meg. Papirtørkle, brukte og ubrukte låg på puta ved sida av meg. Ei mugge med varm saft stod på golvet.

Sjuk

Så var det morgon igjen. Eg stod opp ekstra tidleg. Så tidleg at ingen andre kunne ha stått opp. Eg ville koma litt før på jobben. Slik at eg fekk førebudd meg litt ekstra.

Tilbake

Det var seint då eg tok bussen heim igjen. Eg såg på landskapet som segla forbi bussvindauget nok ein gong. Det hadde ikkje endra seg særleg sidan sist.

Kafè

Det summa rundt meg. Frå folk som sat rundt borda, med kaffekoppar og tebrød. Og travle menneske som hasta forbi kafèen med handleposar. Summinga sirkla rundt og rundt. Oppover og oppover mot taket høgt der oppe, i det svære kjøpesenteret.

Elektroniske ting

Det var ei anna side ved dette kjøpesenteret. Det hadde ei mengd med forretningar som selde elektroniske duppedingsar og ting.

Kjøpesenteret

Det var blitt mørkt då eg gjekk ut frå jobben. Den automatiske låsen til ytterdøra summa litt bak meg. Eg hadde ikkje heilt forstått dette låsesystemet. Men forstod i alle fall at nå var døra låst. Og at eg ikkje hadde klart å koma meg inn igjen dette døgeret.

Jobb på kvelden

Eg hadde ringt heim. Spurt om det var greit at eg jobba litt lengre. Ho hadde akseptert det, men likte det ikkje. Ei vaskedame kom inn. Tørka litt støv her og der. Men unngjekk den rotete pulten min.

På jobben

Det banka på døra. Nokon sprang. Det var innkalling. Det hasta med å rekka. Førebuing. Sikring for å sikra at alt var godt nok førebudd. Bunkar med papir på pulten. Ut av kontoret. Nye rundar. Det banka på døra igjen.

Til jobben

Det var ein veg som viste det same kvar dag. Etter kort tid gjekk eg lei. Av det halvmørke landskapet. Av den store bussen med trøtte lydar. Og dei få folka som sat spredt, med trøtte andlet.

Morgon

Det var mørkt ute og stille inne. Tidleg på morgonen. Radioen summa i bakgrunnen. Resten av huset sov. Eg stod med brødkniven og skar nokre brødskiver til ein matpakke.

Tid

Magen hennar hadde blitt større, ja. Rund og energisk. Heile henne strutta av energi. Eg fotograferte henne i profil. Tok fleire bilete etterkvart som magen vaks endå meir.

Frøet

Eg såg ut over hagen. Eg undra meg over alt som kunne veksa der. Eg kjøpte små tre. Som skulle få fram epler. Pærer. Moreller. Eg gravde fleire hol. Satte små bringebærbuskar i dei. Gleda meg til at frukten skulle koma.

Urskogen

Same kor langt me hadde kome. Så skjøna eg at det var mogleg å gå endå lenger inn.
Naboen hadde helsa på oss ein av dei fyrste dagane me kom. Ynskt oss velkomen. Og fortalt oss at ein stad, langt der inne, var sjølve urskogen.

Djupare inn

Han, den bortkomne var med på turen. Det var ikkje så ofte eg såg han. Men denne gong var han med og traska innover. Han sa ikkje så mykje. Det gjorde ikkje eg heller.

Inne

Greinene lukka seg bak meg. Skogen stilna.
Eg gjekk oppover ei skråning. Fann ein sti som viste vegen innover. Stien under meg. Skogstaket over. Lufta var tjukk og varm.

Våren og skogen

Så var det å skjæra opp esker. Lesa i bruksanvisningar. Skru. Skru og skru. Det var så endelaust. Digre, upakka esker låg og venta på å bli opna slik at innhaldet kunne velta ut og bli skrudd.

Nye ting

Huset var tomt. Det var rett nok fullt av esker. Men det var tomt. Alt ein moderne familie måtte ha for å overleva. Det var ikkje der. Ikkje ein matbit. Ingen elektriske apparat. Ikkje ein stol å sitja på. Ikkje ei seng å sova i. Huset var eit tomt skal, der me ikkje ville overleva lenge.

Huset

Me helsa på ein smilande mann. Han som skulle selgja huset til oss. Han haldt armen inn mot den opne døra. Inviterte oss inn. Der inne var det allereie stabla eit lass med flytteesker, som var transportert i førvegen. Han viste oss rundt. Forklarte oss det eine og andre.

Huset i skogen

Me svinga til slutt av. Klarte å slita oss laus frå trailarar, salt og søle. På denne vegen til Helvete.
Historia vår kunne ha blitt ganske annleis om me hadde fortsatt på den vegen. Men det var ikkje dit me skulle.

Demonske trailararar

Ein mann sprang omkring i restauranten med ein cd. Han fann nokon frå betjeninga, forklarte og gestikulerte. Like etter ljoma "Gratulerer med dagen" ut på eit framandt språk.

Reise

Så køyrde me. Utan å sjå oss tilbake. Utan å kjenna etter. Svinga til venstre. Og køyrde. Lenger og lenger vekk.
-Eg synes eg kjenner eit spark, sa ho.